p r z e k r e ś l e n i e

Siedzę, zastanawiając się, dlaczego tak łatwo jest przekreślać, mówić nie zamiast tak. Dlaczego częściej słyszy się nie uda się zamiast można spróbować. Skreślić i zacząć od nowa jest łatwiej niż szukać błędu, zwłaszcza gdy nie ma się pojęcia, w którym momencie się go popełniło. A ja czuję się przekreślona, wielokrotnie. Piszę coraz to nowsze rozdziały z przymusu, a nie z chęci. Słowo spływa po słowie, powstają zdania, wiele zdań.

Spotykamy się, pokazuję Ci z dumą, ile już zdążyłam zapisać kartek ważnymi słowami. Patrzysz na mnie z nieodgadnioną miną, jednak po chwili na Twojej twarzy pojawia się smutny uśmiech. Mówisz, że to koniec i przekreślasz na czerwono wszystkie słowa, jednocześnie przekreślając także mnie. Czuję piętno pojawiające się wewnątrz mnie, kolejna linia, dzieląca mnie na pół, odcinająca dawne ja od nowego. Rozstajemy się, mówiąc sobie cześć ze świadomością, że nie spotkamy się już więcej, nie na takich warunkach jak dotychczas. Odchodzę, duma nie pozwala mi błagać ten jeden raz więcej, a ja czuję, jak powstaję na nowo, tworzy się kolejna wewnętrzna tożsamość.

Boję się spojrzeć w swoje wnętrze. Za dużo tam różnych mnie.