Tym razem jesteśmy we dwoje. Siedzę na ziemi, Ty stoisz niedaleko, niedbale opierasz się o drzewo. Obserwujemy ludzi spieszących w swoje strony. Co z tego, że są oni, skoro tak naprawdę znajdujemy się tam tylko my? Oni się nie liczą, są jak zwykłe cienie.
Odwracasz głowę, patrzysz na mnie brązowo. Już nie wiem, co mam myśleć. Nie wiem, kim jesteś. Kolejnym cieniem czy jedyną materialną rzeczą w moim świecie? Nie żywię w stosunku do Ciebie żadnych ciepłych uczuć. Zimnych też nie.
Nie znam Cię, ale słyszę Twój oddech. Jest cichy, spokojny. Wpływa kojąco na moje myśli.
- O czym myślisz? - pytam, starając się obejść Twój mur, który zbudowałeś dookoła siebie.
Nie odpowiedasz, po prostu w dalszym ciągu patrzysz na mnie brązowo.
Znowu mój umysł wypełnia pustka. Znowu otwieram czy. Znowu jestem sama. Siedzę na ziemi. Obserwuję ludzi spieszących w swoje strony. Ciebie już nie ma.
Jesteś tylko wyobraźnią.
I nie może być czymś więcej niż wyobraźnią?
OdpowiedzUsuńNie, został stworzony w wyobraźni.
UsuńChciałabyś, by był rzeczywistością?
OdpowiedzUsuńI tak, i nie.
UsuńImpas. Ale rzeczywistość lubi zaskakiwać.
UsuńCałe szczęście. Inaczej chyba bym umarła z nudów. Zresztą, nie tylko ja.
UsuńLubię moją wyobraźnię, lecz przez nią mam kłopoty... A na Pana Marzenie musisz uważać, aby nie odtrącać innych ludzi przez niego..
OdpowiedzUsuńNie odtrącam. Po prostu czasami za bardzo zatracam się w wyobraźni.
Usuńwyobraźnia lubi płatać figle...
OdpowiedzUsuńMogę dodać do linków?
I to okropne.
UsuńJasne. Czemu by nie? ;)
a mimo to ją uwielbiam
Usuń:)
Jak chyba każdy. Strzelam, że lubisz czytać książki?
Usuńwłaściwie to nie aż tak bardzo jakby się mogło wydawać.
UsuńRozumiem. Masz jakąś ulubioną?
UsuńO ile mówiąc "ulubioną" masz na myśli książkę, która wycisnęła ze mnie wiele łez i zmusiła wręcz do innego poglądu na świat, to tak. "Oskar i Pani Róża"...
UsuńPrzyznam się, że nie czytałam. Ale słyszałam.
UsuńMiałaś może kiedyś bloga na onecie?
bardzo krótka, ale niesamowita.
UsuńMiałam. A właściwie nadal mam, choć już tam nie piszę.
Może kiedyś po nią sięgnę.
UsuńJaki adres? Bo chyba Cię znam stamtąd, tak mi się wydaje.
www.ifweever.blog.onet.pl
UsuńTo nie wiem... Nie kojarze adresu, ale nick tak.
Usuńniegdyś też byłam na blis.blog.onet.pl ale, że tak powiem, zostałam zmuszona do zmiany na "ifweever"...
UsuńTo z tym coś mi świta, ale nadal nie mam pewności.
UsuńMoże to tylko wyobraźnia, a może AŻ.
OdpowiedzUsuńPowiedziałabym, że AŻ.
UsuńNo właśnie. Wyobraźnia jest fajną odskocznią od rzeczywistości, ale tylko do czasu.
UsuńDo czasu, aż zaczyna przeważać nad rzeczywistością. Wtedy dośc trudno się w tej drugiej odnaleźć.
Usuńnie błądzisz czasami w tym świecie wyobraźni, nie gubisz się?
OdpowiedzUsuńWłaściwie o to chodzi. Gubię się w wyobraźni, a potem nagle musze powrócić do rzeczywistości... I tu też jestem zagubiona.
UsuńPiszesz pamiętnik? Ale nie internetowy, tylko 'normalny'. Wiesz, zeszyt z ładną okładką i kartkami, które pachną tylko Twoimi dłońmi?
OdpowiedzUsuńJakbyś mnie teraz widziała. Dokładnie przed chwilą skończyłam pisać.
UsuńPotrzeba kogoś bliskiego.
OdpowiedzUsuńI to cholernie. A jednocześnie się boję.
UsuńZranienia?
UsuńTeż, po prostu zawiedzenia się na kimkolwiek.
UsuńJuż się na kimś mocno zawiodłaś?
UsuńŻeby tylko raz.
UsuńChciałabyś tą wyobraźnię wprowadzić do swojego życia?
OdpowiedzUsuńI tak, i nie. Jak zwykle są za i przeciw.
UsuńWyimaginowane osoby są dla Ciebie lepsze od tych realnych?
OdpowiedzUsuńZależy, kiedy. Do wyimaginowanych zwracam się wtedy, kiedy potrzebuję rozmowy.
UsuńRozumiem przez to, że nie masz swojego r z e c z y w i s t e g o powiernika.
UsuńNie, nie mam. Mogłabym mieć, ale nie chcę. Pewne rzeczy musza pozostać jasne tylko dla mnie.
UsuńA nie daloby się żyć tak po trochu tu i tam?
OdpowiedzUsuńDa się, jakoś. Jestem przez to wiecznie zdezorientowana i o wszystkim zapominam, ale się da.
UsuńLepsza ta dezorientacja, czy powrót do szarej rzeczywistości?
UsuńJa życie lubię, nie lubię ludzi. A dezorientacja jest fajna, pozytywna. Chyba tak, chyba ona jest lepsza. Teraz jestem szczęśliwa, jak nigdy.
UsuńMnie też wyobraźnia czasami ponosi, ale nie sprawia bólu, raczej dzięki temu powstają nowe twory, z których jestem dumna.
OdpowiedzUsuńMi czasami zadaje malutkie ukłucie. Kiedy jest zbyt powiązana z niektórymi osobami.
UsuńTakie wyobrażanie są czasem potrzebne. Ale trzeba uważać, żeby się w nich nie zatracić.
OdpowiedzUsuńKim on jest?
Ja chyba już je lubię aż za bardzo.
UsuńTym, na kim sie nie zawiodę.
Stąpasz w takim razie po dość cienkim gruncie. Uważaj, żeby te wyobrażenia nie przejęły kontroli nad Twoim życiem. Nie możesz im na to pozwolić.
UsuńZnajdzie się w realnym życiu. Na pewno.
Wiem, ale od zawsze lubię ryzyko. Najlepsze jest to, ze w takim stanie rzeczy się odnajduję zadziwiająco łatwo. To ciągłe życie w rzeczywistości sprawia mi problem.
UsuńPewnie tak. A ja jak zwykle go do siebei nie dopuszczę. Zresztą, chyba już znalazłam. Ale ta osoba jest zbyt podobna do mnie.
Wiem o czym mówisz... Do pewnego momentu miałam tak samo. Odcinałam się, kiedy rzeczywistość stawała się nieznośna...
UsuńPod jakim względem zbyt podobna?
Tyle, że ta rzeczywistość nie jest tak straszna... Bo ja wcale nie jestem pesymistką. Ja tylko nie lubię fałszywych ludzi, zresztą w ogóle nie przepadam za ludźmi, a o ironio mam sporo znajomych. A życię uwielbiam.
UsuńPodobna pod względem dystansu do ludzi. Tak samo odcięta.
Ja nie wiem, czy jestem pesymistką czy nie. Jestem realistką. Przejawia przeze mnie zarówno pesymizm jak i optymizm, zależy z której strony spojrzeć.
UsuńTeż nie lubię ludzi. Ale u mnie to chyba akurat widać, bo znajomych mam naprawdę niewielu. Dziwnym trafem, poznając ludzi, zawsze trafiam na imprezowiczów. Oni się przywiązują, ja ich lubię... ale ja nie wychodzę, bo mnie to męczy, a oni nie lubią siedzieć w domu. Więc mamy swoje światy. Chociaż, to chyba nie jest takie złe.
Rozumiem. To ciężka znajomość...
Ja chyba mam podobnie. Tyle, że w życiu jestem optymistką, a jedynie w stosunku do ludzi jestem dość pesymistycznie nastawiona.
UsuńJa w sumie znam imprezowiczów, jak i innych. Czasami wyjdę, czasami nie. Bo czasami wolę sobie poimprezowac w samotności, jak to robię choćby teraz.
Nawet nie wiesz, jak bardzo.
Wiesz, ja nie mówię, że nie wychodzę w ogóle. Ale imprezy dwa razy w tygodniu nie na przykład nie bawią. Poza tym... chyba mimo wszystko nie kręci mnie imprezowanie w tak wielkim tłumie. Jak ciągną mnie na imprezę, gdzie jest około 16 osób przy stole, to dziękuję, ale nie. Nie z nimi.
UsuńMyślę, że jednak wiem...
No rozumiem. Ja w sumie też wolę, jak się idzie w kilka osób i we własnym gronie, gdzie się wszystkich zna i lubi. Wtedy to to ma sens.
UsuńTak mi się powiedziało.
Właśnie! Nie jestem jakimś dzikusem, lubię poznawać ludzi... Ale wolę poznawać ich sama niż wciskać się w towarzystwo, które zna się na wylot.
UsuńHeh, rozumiem. Ja czasami lubie się też rzucić na głęboką wodę, tam, gdzie nie znam absolutnie nikogo. Jakoś mi to dodaje takiego powera.
UsuńTeż to lubię! Od czasu do czasu potrzeba mi nowych doświadczeń. Potrafiłam wyprowadzić się z miasta do miejsca, w którym wcześniej nigdy nie byłam i tam zaczynać wszystko od początku, to teraz chyba nic nie jest mi straszne. :)
UsuńJa tak chyba zrobię, jak pójdę na studia. Tymczasem musi mi wystarczyć obóz, na którym będę znać tylko jedną osobę, a którą zresztą widziałam ostatni raz rok temu.
Usuńnasza wyobraźnia jest tak nieograniczona, że możemy sobie wymyślić wszystko.
OdpowiedzUsuńNa całe szczęście.
Usuńno niby tak, ale czasami nasza wyobraźnia może sprawić nam nie małą przykrość.
UsuńKiedy na przykład?
Usuńnp. gdy wyobrazimy sobie, że osoba, na której bardzo nam zależy wyznała nam miłość. a w rzeczywistości nie chciałaby nas znać. to boli.
UsuńMoże nie dokładnie to samo, ale często podobne rzeczy goszczą w mojej głowie. I nie bolą, nie niosą nadziei.
Usuńwidocznie każdy inaczej reaguje na takie wyobrażenia :)
UsuńCałkiem możliwe ;) W końcu każdy jest inny.
Usuńja w ogóle rzadko kiedy coś sobie wyobrażam. zazwyczaj tylko coś wspominam.
UsuńTo ja bardziej pogrążam się w wyobrażni, wspomnie nie są... Zbyt miłe.
Usuńżadne wspomnienia ?
UsuńNie wszystkie, ale większość.
Usuń